De laatste tropenweken

Vrienden en familie,

Mijn laatste reisblog! (tenminste, voorlopig...). De realiteit van het Utrechtse werkleven komt er weer aan... Ai! Maar goed, nog één keer, met excuses voor de lengte! Foto's staan hier: https://picasaweb.google.com/Anne.Knol/MoreSolomons?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKjLtOb23d2X3wE&feat=directlink

Niet lang nadat ik mijn vorige verhaaltje had geplaatst voelde ik me ineens wat minder jofel. Niet veel later lag ik kreunend, koortsachtig en kramperig te kronkelen in mijn bedje en daar ben ik 3 dagen niet uitgekomen. Ik was gelukkig niet in m'n dorpshutje, maar in Gizo (groter eiland) waar ik verbleef bij twee Australische vrijwilligers. Het leuke was: die waren ook ziek. De buren kwamen soms langs om natte lappen op onze hoofden te leggen. Kortom, gezellige boel.

Vanwege mijn toiletbezoekfrequentie en -urgentie was slapen onder een klamboe geen optie. De tweede nacht voelde ik wat tegen mijn been. Ik sleepte mezelf omhoog en wat zat daar in mijn bed? Een grote krab met rode puntoogjes! Nu staat het huis aan het strand, maar wel op een klif 20m daarboven. Hoe (en waarom!) dit beest naar boven was geklauterd is me een raadsel. Ik kan je garanderen dat zijn 20m naar beneden een stuk sneller zijn gegaan dan de heenweg. Brrr. Volgende dag ook nog een enorme spin (zo groot als m'n vuist) in mijn handdoek. Goed, dit om jullie jaloezie binnen te perken te houden.

Dan nu over tot de orde van de paradijselijke dag! Toen ik me weer wat beter voelde ben ik heerlijk in de zee gaan zitten tussen allerlei gekleurde vissen, op de achtergrond dolfijnen (barst hier van de dolfijnen!), in de lucht papegaaien, en geen mens te bekennen. Toen was het leven zo slecht niet meer.

Daarna weer terug naar Leona, "mijn dorpje”. Daar helaas erg veel regen de eerste dagen. De rivier stond zo hoog dat veel kinderen, die door de rivier moeten waden om naar school te lopen, de hele week thuisbleven. Schiet lekker op! Alle tuinen waren een grote modderbende, al het gewas verrotte. Nog wat meegeholpen met gootjes graven, maar het had weinig zin. Gelukkig klaarde het na een aantal dagen een beetje op. Toen heb ik mijn presentaties (over milieu en gezondheid, vooral afval) gehouden op de basisschool, de middelbare school en voor de 'community'. Een hele onderneming! Computer, projector, generator voor electriciteit, bezine voor de generator, een laken om op te projecteren en een crew van 4 man om alles te installeren; allemaal inladen in de boot, naar de school varen, daar alles klaarzetten, alle klassen bij elkaar roepen (zo'n honderd kinderen per school), leraar regelen die simultaan wil vertalen, en dan van start. Volgens mij vonden ze het wel interessant, al was het maar vanwege alle plaatjes. Ik heb ook wat foto's van Nederland laten zien. Sommige kinderen hadden nog nooit van sneeuw gehoord. Niemand kende kaas (toen ik een foto liet zien van een rond kaasje zei de leerkracht "I think we call that apple") en fietsen waren ook voor veel mensen een nieuw concept. Ik werd een nog exotischer object dan ik al was!

Na mijn presentatie aan de community werd niet ik, maar God bedankt voor mijn presentatie. Ik geloof dat Hij toch weinig met de voorbereiding van doen had, maar het geeft wel aan hoe gelovig men hier is. Elke dag is er een mis! Ik ben ook een keer gegaan, naar de speciale moederdagmis (hier is moederdag gewoon een christelijke feestdag). 3.5 uur later zat ik nog op dat houten bankje, een beetje in te dutten, toen ik ineens door de pastoor naar voren werd gehaald om een dankwoord uit te brengen. Een onaangename verrassing! Na wat gestotter was het ook nog de bedoeling dat ik de hele gemeente voorging naar buiten en iedereen een hand gaf. Toen verzekerde de pastoor mij dat ze had gebeden dat ik maar snel moeder mocht worden en een groot gezin mocht krijgen. En bedankt!

Maar het was weer heerlijk in mijn dorpje. De mensen zijn zo ontzettend aardig. Ik zal het tandenloze vrouwtje missen dat elke ochtend "Annieieieieieeee!!" riep als ik voorbij kwam en dan in mijn hand kneep. De kinderen die met hun schoolschriftjes langskwamen omdat ik daar gekke poppetjes in tekende. Mijn buurmeisje Helen en snoezige buurbaby Anna waar ik soms op paste. De jongens die langskwamen om kaartspelletjes te spelen en daar urenlang keihard om konden lachen. Het heerlijke rustige tempo van het leven. De prachtige natuur. Maarrrr... ik zal niet de continue vochtige hitte missen. Alles schimmelde (mijn eten, mijn kleren, mijn backpack... juch!). Overal zaten vliegen op. Ieder wondje raakte geinfecteerd. Er was nooit iets koud. En ik heb inmiddels ook al mijn boeken uit. Tijd om te gaan dus!

Mijn laatste week heb ik in Gizo mijn werk afgerond en in het weekend ben ik met 4 anderen naar een klein eilandje, Simbo, gegaan. Daar vond een cultureel festival plaats, compleet met strijdlustige dansers met beschilderde lijven en een 'bamboe band', die als een dolle met schoenzolen op holle bamboestammen stonden te meppen en zo de meest geweldige ritmes voortbrachten. Het hele dorp danste en ook wij moesten eraan geloven. Met twee mannetjes (een onder allebei mijn oksels) heb ik de hele avond een rond gesprongen in hun wilde lokale dans. Erg leuk!

Ik ben nog twee dagen gaan duiken, o.a. een geweldige duik naar een gezonken Japans oorlogsschip dat nu helemaal overgroeid is met prachtig koraal. Ook nog haaien gezien, metertje of 3. Niet gevaarlijk, maar toch.

Nu nog 1 dag hier en dan het vliegtuig in. 4 vluchten en weet ik hoeveel uur later kom ik dan maandagmiddag op Schiphol aan. Ik ben in elk geval blij dat de zomer bij jullie begonnen is... hou dat vol.

Liefs en tot gauw allemaal,

Anne


Ps Veel mensen in Leona hebben gevraagd of ik de hartelijke groeten aan mijn familie en vrienden wilden doen. Dus bij deze!