Woehoeoeoeganda!

Klik hier voor de FOTO'S: https://picasaweb.google.com/Anne.Knol/KenyaEnUganda?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOSQ6bHD05iaCg&feat=directlink

Veel te lang uitgesteld, dit stukje schrijven. En nu heb ik dus veel te veel te vertellen voor een verhaaltje van enigszins aanvaardbare lengte. Maar hier wat highlights, want die waren er genoeg in Kenya en (vooral!) Uganda waar ik de afgelopen drie weken met Caroline, Marieke en Francoise doorheen reisde.

In Nairobi zijn we een dag op pad gegaan met een vriendin van een collega van mij (dankje Pita voor t contact!) die daar danslessen geeft aan kinderen en jongeren in de eindeloze sloppenwijken van deze gigantische stad. Geweldig om te zien hoe meer dan 50 kindjes uit de ghetto vol overgave hun gescheurde kleren verruilen voor echte balletpakjes en 2 uur lang hun uiterste best doen op de pasjes. Heel goed project ook (www.ghettoexposed.com).

Daarna op safari naar een van 's lands bekendste wildparken, de Masai Mara, met de meest incapabele reisorganisatie die het land hoogstwaarschijnlijk rijk is. Mics safari, zet die vooral op je zwarte lijst. Ik kan de rest van dit stukje volschrijven over niet nagekomen beloftes, nooit bereikte bestemmingen, een busje waarvan de motor om de 5 min afsloeg (en dat is geen grappig bedoelde overdrijving), een manager die de hoorn erop gooit als je hem wilt bereiken, en nog veel meer onheil. Maar ondanks alles hebben we in de tijd die we zowaar toch nog in het park waren heel veel moois gezien, waaronder een groep van 15 leeuwen naast de auto, cheeta's, neushoorns, olifanten, giraffen, en allerlei hertachtigs. Dus toch zeer tevreden.

Maar toen kwam Uganda: wat een geweldig land! Heel groen, schattige dorpjes langs rode aarden weggetjes, prachtige natuur en de vriendelijkste mensen die ik ooit in Afrika ben tegengekomen. Onze eerste stop waren de zeldzame berggorilla's in de diepe jungle in het zuidoosten van het land. Na een klim- en klauterpartij langs de dichtbegroeide hellingen waar Tarzan nog wat van zou kunnen leren stonden we oog in oog met deze prachtige dieren. Heel vreedzaam zaten ze te eten, om elkaar af en toe met hun beroemde (en van dichtbij best angstaanjagende) borstroffel te laten weten wie er ook alweer de baas was. Bijzonder!

Vanuit daar langzaam noordwaarts gereisd. Gezwommen in een kratermeer naast bomen die barsten van de apen, gewandeld door heuvels en moerassen, heel veel gezwaaid naar alle kindjes, gefietst op een fiets die zo uit de Utrechtse gracht getakeld leek, een boottocht gemaakt over een rivier waarvan de oevers volstonden met nijlpaarden, olifanten, krokodillen, buffels, enz... Super.

Helaas kwam het dierenleven soms wel iets te dichtbij. Maar liefst 3 keer hadden we een rat in onze kamer, waarvan er eentje samen met haar drie bloedjes van kinderen werd aangetroffen in het matras waar Caroline net die nacht op had geslapen (met oordoppen in hoor je het gepiep niet). Ach ja, het went. Een beetje dan.

Onze laatste dagen zaten we in Jinja in het zuidwesten van het land. Gelogeerd op een paradijselijk eiland aan de oevers van de Nijl waar je nooit meer van weg wilt. En sommige mensen zitten er dan ook maanden lang, vooral omdat dit stuk van de Nijl wereldberoemd is om haar enorme stroomversnellingen (grade 5/6, voor de kenners) en watervallen. We werden dus omringd door kajakkers en niet de eersten de besten: de nummer 2 freestyle kayaking van de wereld sliep in hetzelfde oord, en het Engelse nationale team kwam ook even langs. Op onze laatste dag in Uganda zijn we ook de kajak ingestapt. Wel een tandem kajak met een zeer ervaren gids achterin, anders had ik dit stukje waarschijnlijk niet meer kunnen schrijven. Meters hoge woest kolkende golven sloegen het bootje genadeloos de lucht in en dan weer onder water. Mijn sneue gepeddel leek geen enkel effect te hebben op de koers van de kajak, maar de gids wist beter wat hij deed. Ook toen onze kajak bij de eerste rapid al meteen ondersteboven geslagen werd (daar hang je dan...) kreeg hij hem gelukkig snel weer overeind. Al met al een geweldige ervaring.

En toen moesten we Uganda weer verlaten en ben ik met Caroline doorgereisd naar Madagascar. Helaas had mijn backpack minder zin in de overtocht, dus die ligt waarschijnlijk nog in Nairobi (?) maar dat mag de pret niet drukken. Madagascar lijkt op het 1e gezicht namelijk zo ontzettend mooi en bijzonder, dat we niet kunnen wachten om het verder te ontdekken. Jullie horen het wel weer!

Geniet van het voorjaar (of ben ik nu te voorbarig?)

Salama!
Anne