Kilimanjaro!

(Het wordt een beetje een lang verslag, maar je kunt natuurlijk ook genoegen nemen met de foto’s, dit keer te vinden op: https://picasaweb.google.com/Anne.Knol/Kilimanjaro?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKnD7f-YuvaWPQ&feat=directlink)

KILIMANJARO. Met 5895m het dak van Afrika en de hoogste vrijstaande berg ter wereld. En tja, dan willen mensen er blijkbaar op. Waarom ik dat nou eigenlijk wilde is me om eerlijk te zijn nog steeds niet helemaal duidelijk, maar vorige week dinsdag ging ik dat toch echt proberen. Goede schoenen had ik inmiddels kunnen huren en ik had er zin in! Ik probeerde de verhalen die ik de vorige avond in het hotel had gehoord van een Engelse wandelclub te vergeten. Geen van de twaalf toch op het oog vrij fitte leden had de top bereikt. En geen van hen wilde het ooit weer proberen...

Ik klom samen met 2 Amerikanen (David en Tanya) en zoals ze zelf op dag 1 al zeiden: voor Amerikanen zijn we best okee. En dat was zeker waar, ik had me geen betere reisgenoten kunnen wensen. Daarnaast hadden we nog een klein legertje bij ons van 2 gidsen, een kok, allerlei dragers en -wat zou je zonder moeten- een heuze 'toilet-engineer'. Wij zouden in 6 dagen omhoog lopen en in 2 weer naar beneden. Het kan sneller, maar da’s niet zo slim omdat je je lichaam dan geen tijd geeft om te wennen aan de hoogte. En hoogteziekte is, samen met mentale inzinking, de voornaamste reden waarom mensen de top niet halen.

We liepen van camping naar camping, waar bij aankomst onze tentjes en een kop warme thee met popcorn (geweldige combi) al klaar stonden. De dragers en koks zijn echt helden! De tocht begon in het prachtige regenwoud, daarna door lage struiken en heide, totdat de begroeing langzaam steeds schaarser werd en op een gegeven moment helemaal verdwenen was en we in een rotsachtig maanlandschap liepen. Prachtige vergezichten af en toe. En soms door wolken of mist helemaal geen uitzicht, gewoon je ene voet voor je andere zetten, zo’n 6-8 uur per dag.

Koud dat het ‘s nachts was! Niet normaal. Ik had lange thermokleding aan, een muts op en lag in een dikke mummyslaapzak met de kap over mijn hoofd en nog was het soms koud. Overdag ging het meestal prima; al zingend kwamen we langzaam maar zeker steeds verder de berg op. Tot op dag 4. Toen we zo rond de 4000m kwamen kreeg ik hoogteziekteverschijnselen: hoofdpijn, duizelig, misselijk, maagzuur, trillende benen en een algeheel gevoel dat ik geen stap meer wilde verzetten. Tja, wat doe je dan. Beetje water, pijnstiller, de gidsen namen m’n rugzak over, en doorlopen maar. Gelukkig hebben de hoogteziektemedicijnen die ik toen ben gaan nemen goed geholpen, al voelt niemand zich 100% kiplekker daar op die berg (nogmaals, de ‘ waarom doe ik dit’ vraag heb ik maar achter me gelaten).

Hoe hoger we kwamen, hoe dichterbij kwam ook de gevreesde ‘ summit night’ kwam, de nacht dat we zonder slaap in een keer nog zo’n 1300 m moesten gaan stijgen om met zonsopgang de top te bereiken. De horrorverhalen werden steeds talrijker en werden kleurrijk geillustreerd door kotsende en wankeldende mensen die de berg weer werden afgeleid, terwijl wij vastberaden verder omhoog stapten. Er zat steeds iets minder zuurstof in de lucht en ons tempo lag steeds lager. Onvoorstelbaar hoe op een gegeven moment alles vermoeiend is: je schoenen aandoen, naar de wc gaan, een kom soep inschenken... alles wat ik moest doen leek een geweldige inspanning die ik liefst zo lang mogelijk uitstelde.

De avond in het hoogste kamp (Barafu) zaten we met z’n drietjes stilletjes rond een tafeltje te luisteren hoe we moesten gaan proberen om even te gaan slapen, dan om 23u gewekt zouden worden, zo’n beetje alle kleren die we hadden aan moesten trekken, hoofdlamp op en –vooral- dat we niet moesten opgeven. Van dat slapen kwam natuurlijk niks, maar rond middernacht stonden we alle drie klaar. En ongelogen, ik had het volgende aan: twee paar sokken, lang thermo-ondergoed, een fleece broek, een wandelbroek, een regenbroek, een extra thermoshirt, een fleecevest, een regenjas, een dikke jas, twee sjaals, twee paar handschoenen en twee mutsen. Dat je met al die kleren aan nog kan lopen is op zich al een raadsel. En toch was het koud.

Daar gingen we. Stapje voor stapje de donkere, ijskoude berg op die nog eindeloos boven ons uit leek te torenen. Pauze nemen mocht niet: veel te koud. Na ongeveer een uurtje was mijn water al bevroren. Ook de energierepen en chemische handwarmers die ik nog zo lief op mijn verjaardag had gekregen bleken uiteindelijk nutteloos: de energierepen waren al snel stijfbevroren en chemische handwarmers werken alleen bij voldoende zuurstof... en die was hier niet meer. Mijn longen hadden ook steeds meer moeite om de verdwaalde zuurstofmolekulen te vangen. Er zit op deze hoogte nog ongeveer de helft van de zuurstof in de lucht vergeleken met jullie heerlijke zuurstofparadijs daar op zeeniveau.

De wind sneed overal doorheen en als kleine verrassing kregen we ook nog een hagelbui te verduren. Het enige dat je kon doen was gewoon maar de ene voet voor de andere zetten. Ik kreeg het, ondanks alle kleren, zo koud dat ik echt iets harder wilde lopen dan het trage tempo dat het zuurstofniveau dicteerde. Op een gegeven moment liet ik daarom Tanya en David achter me, die juist steeds langzamer liepen. Pas later hoorde ik dat David -degene onder ons die de top het allerliefst wilde bereiken- niet veel later is afgehaakt. Een enorme domper voor hem. Ik strompelde ondertussen voort, af en toe vechtend tegen golven van misselijkheid en kou, MAAR: ik had geen blaren, geen hoofdpijn, geen zere spieren en ik was nog niet oververmoeid. Daar concentreerde ik me dus maar op.

Na 5 eindeloze uren in het donker toverde de zon eindelijk een klein beetje licht aan de horizon en werd langzaam het landschap om me heen zichtbaar. Zo prachtig!! Dat gaf me weer wat meer energie. Nog een uurtje later, toen de zon daadwerkelijk opkwam, bereikte ik Uhuru, de top van de Kilimanjaro, het dak van Afrika.Het was belachelijk mooi. Surrealistisch landschap van wolken die als golven tegen de bergen sloegen, gletsjers, besneeuwde vlakten en een prachtige zonsopgang. Veel mensen barsten in tranen uit als ze hier zijn en ik kan het me helemaal voorstellen. Op dat moment was het ineens allemaal de moeite waard. Zowel letterlijk als figuurlijk adembenemend (zie foto’s!).

Na 20 minuten op de top (het is niet zo gezond om hier langer te blijven) gingen ik en mijn gids weer terug. Hoppakee, nog even 1300 m dalen in de knieen en toen, rond een uurtje of 9, ontbijt terug in het kamp. En dan denk je: nu zou ik wel willen slapen. Maar nee! Dat zat er niet in. In totaal moest ik die dag nog 3000m afdalen naar het volgende kamp. Dat zou gezonder zijn. Jaja! Ik vond het echt een ramp. Inmiddels was ik doodop na die hele beklimming en zo’n 30 uur zonder slaap, het waren hele vervelende steile rotspaadjes, ik kreeg blaren op mijn tenen, m’n spieren verkrampten en ik had t helemaal gehad. Maar goed, ook dat hebben we weer volbracht en ik geloof dat ik de volgende nacht zo’n 12 uur geslapen heb. De dag daarop nog zo’n 3 uur door het regenwoud gelopen, terug met het busje en toen... douchen! Want ik geloof niet dat ik van mijn leven zo smerig geweest als na deze tocht.

Zou ik het nog een keer doen? Nee. Zou ik jullie aanraden het te doen? Zeker! Meteen doen :)

Ik geniet nu van een dagje niks doen in Arusha. Morgen neem ik d bus naar Nairobi en zie ik Caroline en Marieke, een vriendin va Caroline. De dag daarna klomt ook Francoise (nog een vriendin) en gaan we op safari en Kenya en dan naar de berggorilla’s in Uganda . Ik verwacht dus dat er nog wel een blogje volgt!

Kus,
Anne


(voor degene die graag precies wil weten wat mijn route was, zie: http://www.climbkili.com/3d-routes/9-day-lemosho/ (overigens toch echt 8 dagen, en geen 9...))