Het laatste avontuur: de Solomon eilanden!
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
03 Mei 2012 | Solomon Eilanden, Gizo
Greetings from the beautiful Solomon islands!!
Foto’s staan op https://picasaweb.google.com/Anne.Knol/SolomonIslandsAlmostParadise?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLXwrYD9rNvjtQE&feat=directlink
Maar dit verslag is nog gestrand in Afrika. Wat heb ik daar ook alweer nog gedaan? In elk geval de spectaculaire Victoria Falls bekeken in Zimbabwe (je wordt er honderden meters verder nog drijfnat van); 72 m van een rots afgesprongen in een kloof en leeuwtjes geaaid die binnenkort worden uitgezet in een nationaal park. Foto’s daarvan houden jullie tegoed. Nu op naar de Solomon eilanden!
Na vier vluchten (belachelijk schema) en zo’n 50 uur later kwam ik vanuit Victoria Falls aan in Brisbane, waar ik eerst 4 heerlijke dagen gelogeerd heb bij Marion en Cher, die ik nog kende van toen ik 10 (!) jaar geleden stage liep in Nieuw Zeeland. Huis aan zee, alle westerse gemakken: feest!
Toen hoppakee, weer het vliegtuig in naar de Solomon eilanden: bijna 1000 eilanden naast Papua Nieuw Guinea. In een heel klein vliegtuigje vloog ik van Honiara (de hoofdstad) naar Gizo. Het uitzicht was adembenemend: prachtige eilanden omzoomd door turquoise en azuurblauw water. Ik zag vanuit t vliegtuig de dolfijnen al uit het water springen! De piepkleine landingsbaan lag op een klein eilandje, direct aan een steiger: meteen uit het vliegtuig een bootje op dus.
Vanuit Gizo, waar het hoofdkantoor van Natural Resources & Development Foundation (voor wie ik hier tijdelijk vrijwillig werk) staat, ben ik twee dagen later met de kano naar het dorpje Leona op het eiland Vella Lavella vertrokken. Leona is een kleine verzameling van rieten huisjes (volledig opnieuw opgebouwd na de tsunami die hier grof heeft huisgehouden) op een smalle strook tussen een prachtig strand en een dicht regenwoud. Mensen leven een heel simpel leven. Zoals vaak doen de vrouwen het huishouden, verzorgen de moestuin, zorgen voor de kinderen, kappen hout, enz, terwijl de mannen rondhangen op het dorpsplein en “betelnut” (de lokale narcotica) kauwen waardoor ze smerige rode tanden krijgen. Toen ik aan een man vroeg wat hij zoal bijdroeg zei hij “I take the decisions”. Hij leek dit wel een eerlijke verdeling te vinden. De kinderen lopen spelend en gillend rond en drinken met hun billen bloot melk uit de kokosnoot.
Ik woon in een schattig huisje, dat pas geleden gebouwd in voor de inauguratie van de nieuwe chief. Ik ben de eerste bewoner, samen met een verzameling aggressieve mieren die het voorzien heeft op het hout en mijn benen (liefst als ik net slaap). Blanken kennen ze hier niet. Privacy ook niet. De lokale bevolking komt gezellig voor mijn raam staan om te zien wat die grote witte vrouw aan het doen is. Het enige publieke bankje van het dorp staat voor mijn raam opgesteld (toeval?). De kinderen lopen gierend van de lach weg als ik ze in hun eigen eilandtaal (alleen gesproken door de 2500 bewonders van dit eiland!) gedag zeg. De mensen komen me van alles brengen: een ananas, een kokosnoot, een bakje warm water (?), een cassavewortel (eh... hoe maak je die klaar), een aardappel, en als favoriete gift een viezig gelei-achtig prutje wat ik nog niet thuis heb kunnen brengen. Soms komen ze ook langs voor de “gezelligheid”, tenminste, dat denk ik. Iemand komt binnen en gaat op mijn bankje zitten. Ik bied op z’n Hollands koffie of thee aan (koekje heb ik niet), maar dat hoeven ze niet. Ik stel wat beleefdheidsvragen, maar krijg alleen korte of soms helemaal geen antwoorden. En daar zitten we dan... een beetje te zitten. Na zo’n 20 vrij ongemakkelijke minuten gaan ze dan weer weg. Ik weet niet wat zij ervan verwachten, maar ze blijven terugkomen, dus het zal wel de bedoeling zijn zo.
Verder vul ik mijn dagen met lezen, water halen uit de regenwatertank aan de andere kant van het dorp (ik sjouw me een ongeluk), m’n zonnepaneeltje strategisch opstellen voor het kleine beetje zon hier (meestal bewolkt), kaartspelletjes spelen met de boys, snorkelen tussen het prachtige koraal in mijn “achtertuin”, mezelf of mijn kleren wassen in het kleine riviertje achter het dorp (zowel zwemmen als wassen met kleren aan - bikini of andere blootheid is hier taboe), leren hoe ik een kokosnoot open, zweten, de zonsondergang bekijken en schuilen voor de regen (elke dag regen).
En dan probeer ik nog iets nuttigs te doen. De organisatie heeft ambitieuze plannen: in 5 weken moet ik een management plan schrijven voor een beschermd gebied; een eco-toerisme project opzetten in het regenwoud én in een beschermd maritiem gebied; subsidie-aanvragen schrijven; en allerlei praatjes geven: aan de community over milieu en gezondheid, aan de jeugd over sociale problemen en sexuele voorlichting, en aan de basisschool jeugd over afval. En al die praatjes moet ik zelf maar even bedenken. Welja!
Maar inmiddels ben ik redelijk van start gegaan en gaat het misschien wel lukken. Ik heb alvast de tocht door het regenwoud gemaakt die ze aan de toekomstige eco-toeristen willen aanbieden. Slapen in een lekke tent op een soort houten tafel, hordes zwarte bijtende bosmieren, enorm stijle modderige hellingen, paden die eerst nog met de machete gehakt moeten worden: je spreekt wel een bepaald type toerist aan! De maaltijd bestond zowel voor lunch als diner uit rijst met noedels. Geen saus, geen kruiden: een berg rijst en een berg noedels. Mjam! Enig advies was wel op z’n plaats. Toen we voor de zoveelste keer een rivier doorkruisten hoorde ik een enorme plons. Ik dacht dat een mens in het water dook, maar nee, het was een (enorme!) krokodil. En toen moest ik het water nog door! Nouja, de krokodillen eten hier alleen honden volgens de dorpelingen (jaaaja!).
Volgende week volgen al mijn praatjes. Nu ben ik even op ‘kantoor’ in Gizo om die praatjes voor te bereiden en te werken aan alle plannen en subsidie-aanvragen. Zonder computer is is het wat dat betreft behoorlijk behelpen in Leona. Zondag ga ik weer terug naar mijn dorp.
Liefs!
Anne
Foto’s staan op https://picasaweb.google.com/Anne.Knol/SolomonIslandsAlmostParadise?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLXwrYD9rNvjtQE&feat=directlink
Maar dit verslag is nog gestrand in Afrika. Wat heb ik daar ook alweer nog gedaan? In elk geval de spectaculaire Victoria Falls bekeken in Zimbabwe (je wordt er honderden meters verder nog drijfnat van); 72 m van een rots afgesprongen in een kloof en leeuwtjes geaaid die binnenkort worden uitgezet in een nationaal park. Foto’s daarvan houden jullie tegoed. Nu op naar de Solomon eilanden!
Na vier vluchten (belachelijk schema) en zo’n 50 uur later kwam ik vanuit Victoria Falls aan in Brisbane, waar ik eerst 4 heerlijke dagen gelogeerd heb bij Marion en Cher, die ik nog kende van toen ik 10 (!) jaar geleden stage liep in Nieuw Zeeland. Huis aan zee, alle westerse gemakken: feest!
Toen hoppakee, weer het vliegtuig in naar de Solomon eilanden: bijna 1000 eilanden naast Papua Nieuw Guinea. In een heel klein vliegtuigje vloog ik van Honiara (de hoofdstad) naar Gizo. Het uitzicht was adembenemend: prachtige eilanden omzoomd door turquoise en azuurblauw water. Ik zag vanuit t vliegtuig de dolfijnen al uit het water springen! De piepkleine landingsbaan lag op een klein eilandje, direct aan een steiger: meteen uit het vliegtuig een bootje op dus.
Vanuit Gizo, waar het hoofdkantoor van Natural Resources & Development Foundation (voor wie ik hier tijdelijk vrijwillig werk) staat, ben ik twee dagen later met de kano naar het dorpje Leona op het eiland Vella Lavella vertrokken. Leona is een kleine verzameling van rieten huisjes (volledig opnieuw opgebouwd na de tsunami die hier grof heeft huisgehouden) op een smalle strook tussen een prachtig strand en een dicht regenwoud. Mensen leven een heel simpel leven. Zoals vaak doen de vrouwen het huishouden, verzorgen de moestuin, zorgen voor de kinderen, kappen hout, enz, terwijl de mannen rondhangen op het dorpsplein en “betelnut” (de lokale narcotica) kauwen waardoor ze smerige rode tanden krijgen. Toen ik aan een man vroeg wat hij zoal bijdroeg zei hij “I take the decisions”. Hij leek dit wel een eerlijke verdeling te vinden. De kinderen lopen spelend en gillend rond en drinken met hun billen bloot melk uit de kokosnoot.
Ik woon in een schattig huisje, dat pas geleden gebouwd in voor de inauguratie van de nieuwe chief. Ik ben de eerste bewoner, samen met een verzameling aggressieve mieren die het voorzien heeft op het hout en mijn benen (liefst als ik net slaap). Blanken kennen ze hier niet. Privacy ook niet. De lokale bevolking komt gezellig voor mijn raam staan om te zien wat die grote witte vrouw aan het doen is. Het enige publieke bankje van het dorp staat voor mijn raam opgesteld (toeval?). De kinderen lopen gierend van de lach weg als ik ze in hun eigen eilandtaal (alleen gesproken door de 2500 bewonders van dit eiland!) gedag zeg. De mensen komen me van alles brengen: een ananas, een kokosnoot, een bakje warm water (?), een cassavewortel (eh... hoe maak je die klaar), een aardappel, en als favoriete gift een viezig gelei-achtig prutje wat ik nog niet thuis heb kunnen brengen. Soms komen ze ook langs voor de “gezelligheid”, tenminste, dat denk ik. Iemand komt binnen en gaat op mijn bankje zitten. Ik bied op z’n Hollands koffie of thee aan (koekje heb ik niet), maar dat hoeven ze niet. Ik stel wat beleefdheidsvragen, maar krijg alleen korte of soms helemaal geen antwoorden. En daar zitten we dan... een beetje te zitten. Na zo’n 20 vrij ongemakkelijke minuten gaan ze dan weer weg. Ik weet niet wat zij ervan verwachten, maar ze blijven terugkomen, dus het zal wel de bedoeling zijn zo.
Verder vul ik mijn dagen met lezen, water halen uit de regenwatertank aan de andere kant van het dorp (ik sjouw me een ongeluk), m’n zonnepaneeltje strategisch opstellen voor het kleine beetje zon hier (meestal bewolkt), kaartspelletjes spelen met de boys, snorkelen tussen het prachtige koraal in mijn “achtertuin”, mezelf of mijn kleren wassen in het kleine riviertje achter het dorp (zowel zwemmen als wassen met kleren aan - bikini of andere blootheid is hier taboe), leren hoe ik een kokosnoot open, zweten, de zonsondergang bekijken en schuilen voor de regen (elke dag regen).
En dan probeer ik nog iets nuttigs te doen. De organisatie heeft ambitieuze plannen: in 5 weken moet ik een management plan schrijven voor een beschermd gebied; een eco-toerisme project opzetten in het regenwoud én in een beschermd maritiem gebied; subsidie-aanvragen schrijven; en allerlei praatjes geven: aan de community over milieu en gezondheid, aan de jeugd over sociale problemen en sexuele voorlichting, en aan de basisschool jeugd over afval. En al die praatjes moet ik zelf maar even bedenken. Welja!
Maar inmiddels ben ik redelijk van start gegaan en gaat het misschien wel lukken. Ik heb alvast de tocht door het regenwoud gemaakt die ze aan de toekomstige eco-toeristen willen aanbieden. Slapen in een lekke tent op een soort houten tafel, hordes zwarte bijtende bosmieren, enorm stijle modderige hellingen, paden die eerst nog met de machete gehakt moeten worden: je spreekt wel een bepaald type toerist aan! De maaltijd bestond zowel voor lunch als diner uit rijst met noedels. Geen saus, geen kruiden: een berg rijst en een berg noedels. Mjam! Enig advies was wel op z’n plaats. Toen we voor de zoveelste keer een rivier doorkruisten hoorde ik een enorme plons. Ik dacht dat een mens in het water dook, maar nee, het was een (enorme!) krokodil. En toen moest ik het water nog door! Nouja, de krokodillen eten hier alleen honden volgens de dorpelingen (jaaaja!).
Volgende week volgen al mijn praatjes. Nu ben ik even op ‘kantoor’ in Gizo om die praatjes voor te bereiden en te werken aan alle plannen en subsidie-aanvragen. Zonder computer is is het wat dat betreft behoorlijk behelpen in Leona. Zondag ga ik weer terug naar mijn dorp.
Liefs!
Anne
-
03 Mei 2012 - 07:50
:
Geweldig, ik geniet op afstand een beetje mee!
Succes komende week! -
03 Mei 2012 - 08:01
Leontien:
Wauw, wat een bijzondere belevenissen allemaal en wat is het geweldig mooi waar je nu zit! Succes met de miertjes, praatjes, projectplannen en nieuwsgierige aapjes..hoewel dat laatste ook wel weer leuk is!
GENIET van je laatste avontuur!
Veel liefs, Tinus
ps: do not feed the alligator, they will bite you (I got my mind on my rhymes like an optical disk drive) hi hi ken je dat liedje van Dream Warriors? -
03 Mei 2012 - 12:26
Maartje:
Zo stoere globetrotster! Dat klinkt allemaal zeer indrukwekkend, kloofduikend, krokodillenrivier overkruisend en al. Ik beeld me een levendig plaatje in van je interactie in het dorp. Je beschrijft het hilarisch! Jammer dat je niet vaker een computer tot je beschikking hebt want het is leuk om te lezen. Heel veel succes met alle plannen en adviezen (zie die maar eens lekker subtiel over te brengen). Ze weten wel wie ze in huis halen als ze zoveel vragen. Succes met alle adviezen volgende week (en al die geweldige foto's blijf die maar fijn posten). Heerlijke afleiding van het werken hier!
Liefs en veel plezier
Maartje -
03 Mei 2012 - 14:10
Mayke:
Ha Anne, wat een avontuur weer! Geweldig dat je aan de slag gaat voor de bevolking daar. Ondertussen opletten voor de krokodillen en mieren en succes met het inburgeren! -
03 Mei 2012 - 15:33
Wim:
Een genot om te lezen Anne. Soms denk ik jij liever dan ik en soms ben ik stinkend jaloers. Hartelijke groet,
Wim -
03 Mei 2012 - 16:03
Dieneke:
Hoi, wat een avonturen weer! Je terugkeer komt dichterbij, maar je kan haast niet verder verwijderd zijn van onze cultuur in NL, zo lijkt het. We hulp vanuit vrijwilligersorganisatie? Succes met je projecten! Liefs dieneke -
03 Mei 2012 - 19:30
Anne Fleur:
Annie! Wat een mooie verhalen. Ik wou dat ik, net als je dorpsgenoten daar, ook even op je deur kon kloppen voor een kopje thee op jouw bankje! Dat zou wel weer 'ns gezellig zijn.. Maw; ik verheug me erop je weer te zien, maar geniet nog maar goed. Succes met de praatjes,
xxx AF -
05 Mei 2012 - 08:53
Eva:
een wereld van verschil! Ongelooflijk bijzonder dat je in het dorpje verblijft en het dagelijks leven meemaakt. Je verhaal is super om te lezen, het gaat helemaal leven. En de foto's erbij zijn schitterend. Veel suc6 met alle klussen en geniet nog van de mooie uitzichten en de bijzondere thee bezoekjes.
liefs! -
07 Mei 2012 - 23:53
Maddy:
Anne, jouw belevenissen zijn even spannend als die van Dr. Livingstone. Je wordt net zo beroemd als Jane Goodall! Moet je ook praatjes houden voor de bewoners van je dorpje? In wat voor taal zou dat dan moeten? Er sprak een man Engels, kunnen ze dat allemaal? Jammer eigenlijk dat je er maar zo kort bent. Je zou het hele plan ook moeten uitvoeren. Vervelend van die mieren, maar ach, beter een mier dan een krokodil in je bed!
Geweldig wat je doet. liefs Maddy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
